زیر باران دوشنبه بعد از ظهر                    اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم                          زن همسایه بر زمین افتاد

سیب ها روی خاک غلطیدند                     چادرش در میان گرد و غبار

قبلا این صحنه را...نمی دانم                    در من انگار می شود تکرار

آه سردی کشید، حس کردم                      کوچه آتش گرفت از این آه

و سراسیمه گریه در گریه                      پسر کوچکش رسید از راه

گفت: آرام باش! چیزی نیست                   به گمانم فقط کمی کمرم...

دست من را بگیر، گریه نکن                    مرد گریه نمی کند پسرم

چادرش را تکاند، با سختی                      یا علی گفت و از زمین پا شد

پیش چشمان بی تفاوت ما                       ناله هایش فقط تماشا شد

صبح فردا به مادرم گفتم                       گوش کن! این صدای روضه ی کیست

طرف کوچه رفتم و دیدم                       در و دیوار خانه ای مشکی است

با خودم فکر می کنم حالا                      کوچه ی ما چقدر تاریک است

گریه، مادر، دوشنبه، در، کوچه                راستی! فاطمیه نزدیک است...

                                                                          حمید رضا برقعی